Het lijntje is dun.
Doorborduren op iets wat al staat.
Met een dunne draad zou je kunnen zeggen.
Het lijntje wat er altijd is tussen de Bron en jou.
Het kan gebeuren, dat dat breekt.
Vaak gebeurt dat in de eerste minuten van een stress ervaring, daar waar de boog te lang gespannen heeft gestaan.
Angst voor afwijzing.
Bang om een fout te maken, welke jou levenslang zou blijven achtervolgen.
Bang om niet goed genoeg te zijn.
Onlangs ervaarde ik dit weer eens in een situatie.
De duizendpoot keerde zich tegen mij.
We hadden net een weekje wandelen op de Azoren geboekt toen ze belde dat hij was overleden. Ons vliegtuig zou vertrekken over drie dagen.
Alles komt samen in dit ene moment. Het is TE veel en je wilt overal tegelijk zijn.
Ik neem je mee, in de minuten die hierop volgden.
“Je kunt maar op 1 plek aanwezig zijn”,
Ik hoor het mezelf hardop zeggen.
Ik voelde me zakken in mijn aanwezigheid,
ZIJN in het moment,
In de oneindige ruimte.
Begon ik te vragen,
vragen aan de Bron;
“wat is er nog meer mogelijk dan dit ?”,
“wat zou Liefde doen?”
Vervolgens ontvouwen zich de Aardse- vragen.
Wat wil zij, (de partner van mijn vriendin), wat wil mijn vriend, wat wil ik zelf en wat zijn de mogelijkheden aan vluchten.
Terug naar je essentie, jouw natuur, het licht; daar aanwezig ZIJN, controle loslaten -en het plan ontvouwd.
Loslaten, zonder gedachten of een woord.
Alle angst, alle oordelen, samenloop van meningen, besluiteloosheid, alle juiste redenen, alles wat je tegenhoud, alle berekeningen over hoe je het GOED zou doen.
Niet analiseren, gewoon loslaten.
Als een blad dat uit de boom valt.
In de ruimte van loslaten het laten zijn….
De glimlach kwam terug,
de zon, de maan en de sterren zijn er altijd.
dat voelen in je hele systeem.
Ik gun het jou ook zo.
Doe alles met aandacht,
jou leven is dat meer dan waard,
Durf te vragen.
Jij bent liefde.