Loslaten van een relatie, loslaten van het oude verhaal over de relatie….en een nieuwe deur gaat open. Alles bestaat tegelijkertijd. Ken je dat. Intens samen zijn, waar we allemaal een “rol” vervullen, onszelf helen…en een nieuwe deur opent zich. Intense gebeurtenissen als dood, geboorte, trauma roepen dit op, juist dan gebeurt dit. Dit helen, deze genezing van je ziel. Emoties die gevoeld willen worden schuif je dan niet zomaar meer onder tafel. Het is er. Ze mogen er zijn. Alles mag er zijn, leven maar ook de dood.
Haar zoon kwam met haar de vallei in rijden. Hij had haar opgepikt uit het ziekenhuis, waar ze papieren had getekend niet behandelt te willen worden aan de kanker die was geconstateerd in haar lichaam. Ik drukte hem op het hart, dat mocht er iets nodig zijn hij altijd- al is het midden in de nacht- bij mij aan kon kloppen. Dit voltrok zich reeds de volgende ochtend vroeg. Zij praatte niet meer en hij was in paniek en wilde wederom de ambulance bellen voor een rit naar het ziekenhuis. Dat gaan we niet doen. Ik weet dat je moeder thuis wilde sterven. Ik ook zei hij. Oke, dan gaan we daarvoor zorgen. Samen verzorgden we eerst haar op bed. Hij belde enkele vrienden. Ik informeerde bij de Portugese buren hoe dit in Portugal ging, waren er regels/ wetten …om zo problemen achteraf te voorkomen. “Toevallig”, was bij hen een paar dagen geleden, een vriendin geweest wie “doula do Morte” (doula bij sterven) was. Telefonisch bracht mijn buurman mij direct in contact met haar en in het engels bespraken we alles wat ik wilde weten en niets was een probleem. Terug bij haar huisje, was een groepje vrienden inmiddels gearriveerd en bezig met schoonmaken van de keuken en de rest van het huis. Enkele heilige medicijn planten werden uit de tuin verwijderd en voor de rest konden we de zorg verlenen zoals zij dat wenste. s’ochtends en s’avonds liep ik naar haar toe, met mijn hondje Paz en gaf haar een helende massage met etherische oliën en samen legden we haar op de andere zijde om doorliggen te voorkomen. Ze was heel erg mager. We legden haar op een schapenvacht, gevilt, van een van de schapen uit de vallei…..wie ook graasden op haar landje. Een kleine veertien dagen waren we een helend team, omringden we haar met alle zorg en liefde en heelden tegelijkertijd ook onze eigen pijnen. Er werd gehuild, getroost, gelachen, gezongen, gepraat en gewerkt zonder woorden. We kenden elkaar niet, maar eigenlijk ook wel. Haar buik, welke opgezet/ dik was,- zo groot als een voetbal-, werd “normaal”. Zij werkte hard, zowel lichamelijk als geestelijk en na een dag of tien, begon ze te praten, -wilde drinken. En dronk. Uiteindelijk kwam er toch nog een huisarts kijken omdat het zo goed ging en bleef gaan. Hij verwonderde zich over “het wonder” wat hij zag. Hij las nogmaals de papieren en gezien de situatie nu zag hij andere/betere kansen bij het doen van een operatie dan voorheen. Mijn buurvrouw besloot voor een operatie te gaan naar het ziekenhuis. Met de ambulance, op haar schapenvacht, wetende dat alleen haar zoon haar mocht bezoeken ivm met de maatregelen van een virus. Daar gekomen moest ze eerst nog verder aansterken. Haar proces daar, was blijkbaar te zwaar, te lang ook voor haar alleen en ze is over gegaan.
Een deel van haar as hebben we later, in een ceremonie, op haar land uitgestrooid. Ze leeft voort in vele harten, binnen de community is een oneindig vertrouwen als basis gelegd; zij was de sleutel.
De vacht is terug gekomen uit het ziekenhuis en blijft een waardevolle herinnering aan de laatste weken van haar leven, hier in de goddelijke vallei in Portugal.
De visie, welke mij doorkwam, zomer 2020…is zich aan het ontvouwen vanaf dat deze mij werd getoond.
De puzzelstukjes dienen zich aan en de puzzel word steeds meer zichtbaar….
Een week voor mijn vertrek naar Nederland (zomer 2021), ontmoette ik een prachtige vrouw op het marktje in Portugal. We raken in gesprek en er was meteen ook een weten, een weten dat deze ontmoeting meer in hield dan alleen dit gesprekje. Enkele weken later is zij degene wie op Quinta tres pontinhas verblijft samen de hond daar en twee poezen, om zichzelf te helen.
“…het lopen naar de Quinta gaf al rust, wat een mooie plek is het toch om aan te komen:
..ik voel me net moeder de gans die blij is dat al haar dieren weer op het nest zijn, verder geniet ik om in de natuur te zijn. Elke ochtend neem ik een koud en helend, magisch bad in de stroom en na t ontbijt dans ik wat mee met de dag. Ik voel veel en ben graag stil. Kan ontzettend ontladen en opladen van gewoon kijken naar alles om me heen. Soms zijn er emoties die gevoeld willen worden…woede, verdriet. Fijn om met alle liefde, tijd en aandacht te luisteren naar dat wat gehoord wil worden “.
In de stilte, hoor je alles.