Ina Jansen
Aila-Lichtdrager
Naïef

Naïef

Geen idee. Is het naïef ?

De afgelopen twee maanden was ik in verbinding met twee lieve mensen, potentiële hoeders van het landje in de vallei.

Ze waren eind mei, speciaal vanuit Frankrijk naar de vallei komen rijden om het land te komen bekijken en vooral voelen. Na een halve dag was het duidelijk, ze waren verliefd en kochten het land. De prijs werden we het snel over eens, hij wilde daar vooral ook niet te moeilijk over doen. Ik ging iets naar beneden, zij iets naar boven en tenslotte verkocht ik mijn 4×4 erbij. Die heb je nodig om hier te kunnen wonen vind ik zelf. We stelden met ons drieën een soort van “contractje” op, handtekeningen eronder, klaar.

De koop was een feit.

Het idee was nog wat vreemd.

Bij de les blijven Ina, hoorde ik mezelf toespreken.

Ik runde nog een retraite op mijn landje, daarna week Nederland.

Het was een kleine maand verder, toen ik begon met inpakken -en langzaam aan mijn persoonlijke spullen verhuizen naar mijn nieuwe – tijdelijke- onderkomen bovenop de berg. Dit ging gepaard met gemengde gevoelens…er waren momenten dat ik mezelf niet begreep. Dat ik deze mooie plek verkocht. Echter het voelde ook goed. Minder verantwoordelijkheid en meer mijn missie kunnen leven, minder moeten.

De kopers wilden een voorlopig koopcontract. Papieren werden in orde gemaakt, de makelaar hielp ons hierbij. Ondertussen was er over en weer goed contact. Zij hadden een huis in Frankrijk te verkopen, wat voorspoedig liep en zouden per augustus hun intrek hier in het huisje kunnen nemen. Half juli kwamen ze gereden, met hun camper en aanhanger vol spullen. Ik reed met de jeep hun aanhanger de vallei in, een maand geleden, zondagavond. Overdag was het 40 graden…te warm in de middag om iets te doen.

We spraken over de hitte, de branden…die er ieder jaar weer zijn in Portugal in Juli en Augustus; de keerzijde van het wonen hier. We haalden samen nog een omgevallen boom van de weg, die de doorgang versperde bij het inrijden van de vallei…

Ze begonnen met uitpakken van de aanhangwagen, de spullen werden in het huis neergezet. Ik had de laatste spullen eruit. Het werd donker en ik bood ze aan om hier te gaan slapen, morgen de rest van de spullen in huis te zetten in de frisse ochtend. Zo gezegd zo gedaan.

Ik zou ze treffen de volgende dag bij de makelaar en daarna zouden zij twee weken op vakantie in Portugal…wat niet gebeurde.

Ineens overviel hem de angst. Angst voor iets wat hen beide vertelde geen hoeder te worden van het land. Angst voor brand.

Tja, alles kan gebeuren en tegelijkertijd ook niet en overal.

Het voorlopig koopcontract werd niet getekend, ze reden de vallei uit, rechtstreeks naar Nederland, zoals het in mijn oren klonk.

Wat fijn dat ze een nacht alleen in de vallei bij het huisje waren geweest. Niets erger dan een huis te verkopen aan mensen die er liever niet willen zijn.

Was het de angst voor branden ? – terwijl in de directe omtrek geen branden waren. Was het angst voor iets anders ? – werd een droom misschien waar. Was het een angst voor het vuur in zichzelf ? Was het … Geen idee. Vele vragen verder…

Dit bracht een natuurlijke ontlading met zich mee. Fysieke ontlading maar ook psychisch en emotioneel. Alles komt boven. Hoe fijn is het dan om uit het oordeel te blijven -en je verantwoordelijkheid als volwassen vrouw te kunnen dragen en je pijn te omarmen. Mijn dagelijkse ochtend meditatie helpt hierbij.

Ik kwam het kleine meisje tegen, het energetische wezen, wat zoveel voelt en het spannend vind in deze wereld, maar wel te doen wat haar hart zich ingeeft.

Huilen is de vorm die me helpt ontladen. Huilen zonder woorden. Gewoon met mezelf of de ander. Na het huilen word het helder.

Kleine aapjes gaan op de rug bij hun moeder.

Mijn kinderen kwamen toen ze klein waren even bij mij op de buik.

Energie kanaliseren, zodat je weer op beide benen kunt staan in de wereld.

De wereld, waar vanalles van je gevraagd word en waar je dus constant “op je hoede” moet zijn als sensitief wezen in een gezin waar het niet altijd veilig was….op een school waar veiligheid ook niet vanzelfsprekend was. Deze gebeurtenissen hebben me gevormd, heb ik geheeld en wat waren het grote lessen van de beste leermeesters.

Natuur is helend. Zijn met jezelf en de wezens van het land.

Verbinden & ze geven me informatie.

In deze “vurige” tijd, op weg naar de Leeuwenpoort, op weg naar mijn 55ste verjaardag.

Vanochtend liep ik de berg af. Mijn ocarina, fluit uit Peru, in mijn hand.

Ze moest mee. Beginnend aan mijn tocht speelde ik wat deuntjes. De buren uit het dorp, waren al aan het oogsten op hun land. We zwaaiden in de vroege, nog frisse ochtend naar elkaar. Typisch Portugees dit. Werken van 7 tot 10 op het land en sávonds weer…in de middag slapen.

De hitte is zo sterk dat je je er wel aan MOET overgeven op een bepaald moment.

Vanochtend hoorde ik het water van het stroompje nauwelijks meer.

Het stroomt nog wel, maar heel zacht.

Zacht Zijn met jezelf en Zingen.

Samen met de spirits van het land.

Daarvoor wilde mijn Ocarina mee.