Het pad van de ziel.
t loopt zoals t loopt….
Zo ook met Paz, mijn lieve jonge hond. Mijn beschermster, mijn knuffel, mijn trouw, mijn leven…mijn liefde. Geboren op de dag dat ik de handtekening zette in het koopcontract van het eerste huis, alleen in dit leven. Een kleine 3 maanden oud toen ze naast mij kwam zitten op de bank bij een vriendin, waar ik puppy’s ging kijken.
De eerste maanden hier in de vallei was ik alle dagen bezig met en rondom bouw en ver-bouw van het huis. Er was geen ruimte voor een hond, maar wel de wens. Een wens die ik kon voelen. Ik voelde dat er ergens een puppy voor mij geboren werd. Tijdens een meditatie had ik gezien dat het een bruine mannetjes hond zou zijn.
Half december trok ik in huis en niet veel tijd hierna kwam er een post voorbij van “podenger” puppy’s. Ik ging lezen over dit ras, typisch zuidelijk, Spanje & Portugal en wat me ook duidelijk werd dat deze hond je vraagt om consequent te zijn. Dat wilde ik graag, daar kon ik namelijk nog van leren. Ik reageerde op de post en vroeg of er ook een bruin mannetje in het nest zat. JA. Ik ging kijken en een mooi, bruin mannetje lag heerlijk bij de moeder te slapen. We gingen zitten op de bank, met een kopje thee en kletsten over de hondjes. Het zwarte, glimmende puppy hondje kwam meteen bij mij liggen, het bruine hondje bleef bij moeder. Ik realiseerde me, dat hondjes hun baas uit kiezen. Dus besloot om ook het zwarte glimmende hondje erbij te nemen, twee hondjes was wel zo gezellig dan een alleen. Ze zouden veel aan elkaar kunnen hebben, ik woonde alleen, geen kinderen thuis..geen man. Een hond wil niet graag alleen zijn. Op weg naar huis realiseerde ik me dat twee toch wel anders was dan een. Dat vond mijn vriendin ook, wie had aangeboden voor de hond te zorgen als ik in Nederland was, maar haar aanbod bleef gelden.
Een week later, telefoon. Het bruine mannetje was overleden aan longontsteking. Onmiddellijk, hoe triest ook, legde ik het verband…dit hondje was al op weg naar de overkant. Vandaar geen contact in deze context…Er waren nog meer puppy’s in het nest waarvan ik er nog eentje mocht kiezen, ik hield het bij mijn kleine glimmende zwarte vrouwtje.
De nacht voordat ik haar op ging halen hoorde ik haar naam; Paz. Ik kende het niet, klonk Portugees en ik zocht in het woordenboek de betekenis. Vrede. Nou, dat is prachtig…iedere keer wanneer je je hond roept, vraag je vrede. Hoe mooi is dat.
We waren onafscheidelijk. Waar ik ging, ging zij. Eerst spuugde ze veel in de auto (mijn baby’s deden dat vroeger ook ), maar wilde wel graag mee. Ze groeide hier over heen, al gauw rende ze achter de auto aan tot het einde van de zandweg, dan stapte ze in. Ze kon prima aan de riem wachten bij een winkel totdat ik weer naar buiten kwam. Ze rende mee naast de fiets en genoot van samen wandelen. Samen spelen met de buurhond in het veld en de hele vallei verkennen. Rennen over de bergen. Schoenen inpikken om ze verderop op de zandweg achter te laten, schoenen en sokken van de buren bij mij thuis brengen…al deze on deugden waren er bijna uit. Deze zomer bleef ze een paar weken zonder mij bij een vriend en later bleef ze een maand alleen thuis terwijl Marlies hier was, een huisoppas. Wat werd ze groot in gedrag maar ook zwaar van lijf. Voor mij voelde ze echt als een grote puber die het einde van de pubertijd naderde.
Dinsdagavond, een maand geleden, met ons drieën en Paz in de auto naar de wekelijkse wave dance. We parkeerden langs de weg, stapten uit. Paz glipte ergens er ook tussendoor. We waren aan de praat, ondertussen pakte ik spullen uit de auto bij elkaar en hoorden een hele grote klap. Ik keek om en Paz lag aan de overkant van de weg en schreeuwde. Ze was aangereden. Rende naar haar toe, legde haar in mijn armen, zei lieve woordjes “stil maar, stil maar…”. En een paar minuutjes later legde ze haar kopje te rusten in mijn hand. Ze was dood gegaan. Ze is dood.
De wereld staat stil. Geen besef van tijd, van mensen wie erbij waren….even was ik daar, alleen met Paz te midden van veel vrienden wie allemaal ook gingen dansen of al aan het dansen waren. We legden haar in de auto op een dekentje. Vrienden namen afscheid. De ochtend hierop hebben we haar in bij zijn van nog een hele lieve vriend en zijn twee honden begraven op t land.
Free Spirit Paz !
voor altijd bij mij, waar ik ook ga
Liefde en Verdriet, in de diepte onafscheidelijk verbonden.
” O caminho da alma “,
het pad van de ziel.
” O fio de la~ “,
de draad van wol.
Dit loop ik,
deze spin ik.
Voor heling,
van mijn Zijn,
van de wereld.
Moeder Aarde,
wie ALLES draagt en voed.
Ik eer de moeder,
de Grote moeder.
De moeder in mij,
en ook de moeder in jou.”
De avond waarop we met de dode Paz naar huis reden wist ik, dit is tevens een nieuw begin. Een begin van iets groters. Dat “groters” gaf me even een gevoel van angst. Het mag er zijn. De kracht van het nieuwe begin was gek genoeg groter. Gek genoeg, omdat het nog geen paar uur geleden was dat Paz was overleden. Gek genoeg omdat de angst zo voelbaar was. De kracht komt van heel diep en draagt alles.