“Achterover zitten.
Op de achterbank.
Het stuur volledig uit handen geven.
Je laten rijden,
focus houden,
op waar je heen wilt.”
Dit gebeurt NU, in de leegte (waar ik voor mijn gevoel al jaren zit). Afgelopen zomer liep alles anders dan dat ik had durven dromen in de winter. Alle “maatregelen” in de wereld maakten soms plaats voor twijfel. Twijfel of ik het wel ga redden, mijn vertrouwen word dan kleiner. Zo kon ik aan mezelf “werken”, zelf-heling; nog meer op eigen benen staan, nog meer off grid in mijzelf. En vooral ook genieten van de vrijheid in mij en rondom me heen, op het land, in de vallei.
Ik had mijn visie helder vorig jaar zomer. Vanuit mijn tenen werd deze voelbaar. Ik maakte mijn eigen trance reis, met mijn drum, bij het water op het land.
Deze visie wilde ik delen, in eerste plaats met mijn buren wanneer zij terug waren gekeerd op hun plek. De een van vakantie, en de andere buur uit het ziekenhuis. Ik deelde het al wel met vrienden, vertaald in het engels, -en nu ook hieronder aan jou.
Nog voordat ik het kon delen met de buren ontvouwde een deel van mijn visie zich al…..In de volgende blog meer over wat er ” waar gebeurde ” toen;….. wat gaat over de dood & heling.
Samen creëren & helen in de vallei, waar ook anderen komen, voor korte of langere periode. De ruïnes in de vallei zijn gerenoveerd hiervoor/ hierdoor en de huisjes van de vaste bewoners zijn soms ook tijdelijk beschikbaar wanneer zij gaan reizen.….Mijn hele visie kun je hier lezen.
Zachte kracht-zomer-zoenen….
Half mei, de regen stopte net zo’n beetje, mijn eerste workawayer was onderweg in stromende regen, naar Portugal vanuit het Twentse land. Motorzaag, werk schoenen -en kleding meegenomen en nog wat spullen voor iemand die een eindje verderop in Portugal een quinta had gekocht. Veertien dagen zou hij mij gaan helpen op het land, met de bosmaaier aan het werk. Dat was mijn prioriteit. In Portugal is het verplicht om eind april/ half mei het gras kort en het land “aan kant” te hebben ivm de hete zomer en de kans op bosbranden. Vanwege het natte voorjaar werd dit een beetje uitgesteld dus alles was perfecte timing.
Het slaaphuisje ging ik die middag, welke hij doorgaf te arriveren, nog in orde maken. Ik heb zelf een paar keer met de auto NL-PT gereden en 2500 km is best ver, zeker om alleen te rijden. Ik nam het enigszins met een korreltje zout dat hij dit in 1,5 dag zou doen.
Het was die dag plantdag (demeter) en ik ging indigo plantjes planten bij een vriendin op haar quinta. Mijn planning was strak. Ik had de tijd nodig om thuis alles nog in orde te maken…..twaalf uur reed ik naar huis. Telefoon:” met Dinant, ik sta in Barril !”.
Oeps….dit had ik niet verwacht. Ik kon niet anders meer DOEN. Alles wat ik in mijn hoofd nog van plan was te doen voordat hij kwam ging dus niet meer. Ik gaf me over. Vroeg hem te wachten in het cafe waar hij zat, want het was nog zeker een half uur rijden voor mij voordat ik daar kon zijn om hem mee te nemen naar mijn quinta.
Daar aangekomen. We stapten beide onze auto’s uit…Ik wist, -ik riep ” WAAUW….. “. Dit om wie ik zag maar ook omdat hij er zo snel was natuurlijk. We zijn de vallei in gereden, gegeten en die middag samen opgewerkt.
Wat er dan meer gebeurd de dagen die volgden, is met woorden kort moeilijk te beschrijven. Voelen te moeten kiezen. Eerlijk gevoelens uitspreken, thuis komen…samen heel zijn….ik weet het niet. Tweelingzielen, -stralen, -vlammen….in 2011 heb ik me daar helemaal ingestort, boeken gelezen, ervaren maar uiteindelijk is het leven toch wat het is. Het is omarmen, jezelf omarmen, zelf liefde. Inmiddels weet ik, na veel zelf onderzoek, inzicht, coaches en helers bezocht te hebben dat ik lief ben voor mezelf wanneer ik luister naar mijn buikgevoel. Daar zit mijn stuur, ik luister daar dus ondanks wat mijn hoofd ervan zegt. Zo help en heel ik mezelf en ook de ander. Elkaar spiegelen, verder ontwikkelen in liefde en licht. Samen poorten openen.
De reis ging verder in de zomer 2021.
Zijn reis en mijn reis samen. Eerst een week richting de Algarve, daarna naar Nederland en weer terug. Er is veel gezaagd maar ook getimmerd in ’t huisje en op ’t land. Op een marktje, waar ik weer zat te spinnen, trof ik een mooie vrouw uit NL: haar hart volgend, huis en haart in NL achtergelaten, beetje spaargeld, leven & helen in Portugal. Zij wilde graag voor mijn quinta, hond en poezen zorgen. Weer gingen wij rijden, via onze pelgrimsroute- door Catalonië- naar Oix, via de Franse Pyreneeën, Bugarach, Rennes le Chateau, Vezelay -en zo op mijn 54 ste verjaardag Nederland binnen gereden.
Herenigen met mijn kinderen en kleinkinderen, allemaal samen bij elkaar, na 9 jaar.
De cyclus van 9 jaar is aan het afronden, nu mag ik zakken in zachte kracht. Het nieuwe begin is er en de rest zal zich