Het heeft me eerlijk gezegd heel wat moeite gekost om de vorige blog te schrijven …..t was echt wat ik had te doen. Het brengt me verder, misschien jouw ook, misschien de wereld……wie weet ? Verhalen delen, daar zijn ze verhaal voor ! Eruit halen wat en/of waar het je raakt en weer verder….hier en nu. Dat kan allemaal in het zelfde voertuig, ons lichaam hier op aarde. Daar hebben we het mee te doen. Dat hebben we goed te verzorgen en dat kan door er naar te luisteren…..
Zo stapte ik gister op de pedalen, vanuit mijn huis….met mijn hond naast me. Ze is nog een puppy van bijna 9 maanden en ik leer haar graag van alles; dus ook naast de fiets lopen, los. En hoe leergierig is ze en wat leert ze snel….Het was de tweede keer en ze liep bijna een uur lang los -naast; tussen de berm en mijn fiets. Mijn stem…en haar oren. Magisch hoe deze op elkaar werken. De toon waarop ik haar zeg ” naast- blijf “, wanneer er een auto, brommer of motor passeert…wat heel spannend en interessant is blijkbaar en waar ze het liefst meteen op af stuift. Haar oren gaan dan gespitst om zoveel mogelijk op te vangen…en hier raak ik haar kwijt ….ze staat letterlijk open voor alles wat erom haar heen gebeurt. Hier heb ik een tandje bij te zetten, een toontje via mijn stem want ik fiets door en zij loopt door. Een toontje ook aan energie en aandacht van mij, in mijn eigen aanwezigheid. Geweldig om hierna onmiddellijk resultaat te zien; direct gaan haar oren weer naar achter, in lijn met haar lijf…en de ontspanning volgt. We zijn weer gegrond, bij ons zelf, En ik prijs haar met mijn stem ” goed zo, wat ben je een lieve hond, t gaat goed….”. We maken meters, we maken kilometers op deze manier.
Beetje nostalgie…ik fiets nog steeds op mijn koga van inmiddels 27 jaar oud. Wat heb ik hier ook al een kilometers meegemaakt. Al mijn kinderen hiermee gehaald en gebracht naar school, ook buurkinderen natuurlijk en vriendjes en vriendinnetjes. In een zitje op de fiets of in de fietskar. En ze ook geleerd ” naast ” te fietsen, ook al passeerden er grote vrachtwagens op de smalle B weggetjes met een beste vaart. Af en toe had ik de moed om zelf midden op de weg te gaan fietsen om de snelheid uit t verkeer te halen, de vlag aan mijn fietskar wapperde altijd en gelukkig werd het signaal wat ik ermee gaf, begrepen. Of de chauffeurs het leuk vonden dat betwijfel ik, maar daar hadden we ook geen boodschap aan. Veiligheid en respect daar ging het over. Wat er zich afspeelde op het wegdek was ook een soort van ” gronden in aanwezighed “. Weer bij de les gehaald worden, in jezelf. Waar gaat het eigenlijk over in het leven? Niet over snelheid in dit geval, maar over veilig, respect, genieten, elkaar de ruimte geven, elkaar te prijzen….. Daar zal het altijd over gaan om Vrede te bereiken. Paz zo heet mijn hond. Betekend Vrede in het Portugees. Vrede is wat we allemaal wensen, voor de wereld, voor iedereen.
Het kind in ons wenst vrede. Het kind in ons is vrede. Hoe dankbaar kan ik zijn door iedere dag contact te maken met het kind in mij, met vrede. Ik ben vrede, JIJ bent vrede. We hoeven onszelf alleen maar aan te kijken. Daar waar nodig te gronden…hoe fijn is dat. Hoe eenvoudig. Hoe Magisch is Leven.
Vanochtend, na het ontmoeten van het innerlijk kind in mij, trok ik een kaart. De boodschap volgt straks hieronder. Het werd de aanleiding om een blog te schrijven. Ik had niks in de planning deze ochtend, maar wel veel te doen…de bezige bij in mij ! Zoals de laatste week ervaar ik dat er van alles van binnen naar buiten wil. Ik kijk nog eens naar de boodschap op de getrokken kaart, ik typ deze over. Terwijl ik dat doe, resoneert mijn lichaam met de al geschreven tekst……ik voel compassie. Compassie voor alles wat is en is geweest. Compassie voor alle mannen in mijn leven. Compassie voor alle vrouwen in mijn leven. Samen. Samen zijn we één……Paz !
We gaan naar de toekomst vanuit wijsheid die we vergaard hebben.
Vanuit Liefde geheeld en met Liefde gedeeld.
Mooi ❤🙏