Waardevol deze woorden. Voelen totdat het klopt, brengt healing in mij, de ander en de wereld. Het is een levens-taak en het word je niet op school geleerd. Het gaat namelijk over energie. Werken met energie. Lichtwerkers zijn hiervoor naar de Aarde gekomen. Hun licht te laten schijnen betekend energie werk doen totdat het klopt. Het kan heel zwaar voelen en ervaren worden.
Dat stuk van zwaar, wat tegelijk van jou en van iedereen is….het is van de Aarde.
Hoog sensitief. Het is mijn oerwond en als je ongeveer even oud bent als ik, ook de jouwe. De training “wounded healer” is ervoor om je wonden te healen. Heel fijn om als healer te volgen -en door alle lagen heen te shiften
De energie shifts gaan snel.
Er wil veel ruimte gemaakt worden voor alle downloads die doorkomen.
Dit vraagt weer rust. Tijd om in te dalen. Mijn lichaam geeft dit aan.
Ik luister naar mijn onderbewuste ondanks wat mijn hoofd zegt. Het hoofd, het ego probeert. Mijn hoofd denkt het te weten.
Met mijn hart telkens een beetje verder open, stap ik in de overgave.
Grappig is dit spel om van een afstand te aanschouwen. Afstand nemen, soms letterlijk, kan je helpen het spel te zien wat je hoofd speelt met je ziel, je innerlijk weten.
Overgave. Dat is wat gevraagt word.
Afgelopen periode heb ik mijn huisje leeggeruimd. Spullen weg gegeven, verkocht en de rest wat nog tijd nodig heeft om bewaard te worden elders op een woonzolder gezet. Persoonlijke spullen en spullen waar ik nog mee denk te gaan werken. Dit laatste is vooral nog wat tijd vraagt.
Tegelijkertijd, zodra ze “in het bewaarhuisje” waren gelegd is de vraag er; te gaan werken met het bewaarde.
“Heerlijk, hoe het leven vanzelf leeft !
En ik,
haal adem.
Rijk uit,
maak fouten en geniet.
In het moment,
aanwezig zijn.
Voelen,
totdat het klopt “.
De afgelopen twee maanden was ik in verbinding met twee lieve mensen, potentiele hoeders van het landje in de vallei. We bleven voelen totdat het klopt, zo werd het voorlopig koopcontract opgesteld en tegelijk de voorbereiding getroffen dat ze hun intrek hier konden nemen eind july/ begin augustus.
Ineens overviel hem de angst. Angst voor iets wat hen beide vertelde geen hoeder te worden van het land. Angst voor brand.
Tja, alles kan gebeuren en tegelijkertijd ook niet en overal.
Het voorlopig koopcontract werd niet getekend, de dag nadat ik hun aanhanger met spullen de vallei had ingereden. De spullen die van hen al in het huisje stonden werden ingeladen en ze zijn er na een nacht slapen zelf de vallei mee uitgereden. Dit bracht een natuurlijke ontlading met zich mee. Fysieke ontlading maar ook psychisch en emotioneel. Alles komt boven. Hoe fijn is het dan om uit het oordeel te blijven -en je verantwoordelijkheid als volwassen vrouw te kunnen dragen en je pijn te omarmen.
Ik kwam het kleine meisje tegen, het energetische wezen, wat zoveel voelt en het spannend vind in deze wereld. Wel te doen wat haar hart zich ingeeft.
Huilen is de vorm die me hierbij helpt ontladen. Huilen zonder woorden. Gewoon met mezelf of de ander. Na het huilen word het helder.
Kleine aapjes gaan op de rug bij hun moeder.
Mijn kinderen kwamen toen ze klein waren even bij mij op de buik.
Energie kanaliseren, zodat je weer op beide benen kunt staan in de wereld.
De wereld, waar vanalles van je gevraagd word en waar je dus constant “op je hoede” moet zijn als sensitief wezen in een gezin waar het niet altijd veilig was….op een school waar veiligheid ook niet vanzelfsprekend was. Deze gebeurtenissen hebben me gevormd, heb ik geheeld en wat waren het grote lessen van de beste leermeesters.
Natuur is helend. Zijn met jezelf en de wezens van het land.
Verbinden; ze geven me informatie. In deze “vurige”tijd, opweg naar de Leeuwenpoort, opweg naar mijn 55ste verjaardag.
Vanochtend liep ik de berg af. Mijn ocarina, fluit uit Peru, in mijn hand.
Ze moest mee. Beginnend aan mijn tocht speelde ik wat deuntjes. De buren uit het dorp, waren al aan het oogsten op hun land. We zwaaiden in de vroege, nog frisse ochtend naar elkaar. Typisch Portugees dit. Werken van 7 tot 10 op het land en sávonds weer…in de middag slapen.
De hitte is zo sterk dat je je er wel aan MOET overgeven op een bepaald moment.
Vanochtend hoorde ik het water van het stroompje nauwelijks meer.
Het stroomt nog wel, maar heel zacht.
Zacht Zijn met jezelf en Zingen.
Samen met de spirits van het land.
Daarvoor wilde mijn Ocarina mee.