In de winterperiode gaan we met een stel vriendinnen vrouwen naar de sauna.
Geen groot complex, we huren die avond een huisje met een sauna waar we zelf de kachel brandend houden, eten en thee mee brengen.
Heel rijk gevoel is dat. Super prive en lekker buiten afkoelen op de koude aarde of onder de stromende regen. Je weer helemaal met jezelf verbinden;
- jij en de Aarde
- jij en de Kosmos
- jij en je ziel
- jij en je lichaam…
Als symbool van dankbaarheid
Om te groeien op onze levensreis, trekken we ieder een kaart uit een meegebracht kaartendeck en delen hierover, stellen elkaar inspirerende vragen en verder relaxen we vooral.
“Het opnieuw opbouwen van een fundament van intuïtie…”, las ze voor bij haar getrokken kaart. Haar oog viel op deze zin. Hierop doorbordurend kregen we het over Spiritualiteit en aan mij de vraag wanneer ik dat ontdekte en hoe dat was gegaan…
In en uitademend voelde ik het antwoord op de vraag in mij opborrelen. Met mijn hoofd hoefde ik het antwoord niet te bedenken, kon het gewoon weg niet. Ik voelde me relaxed in het moment. Het antwoord kwam vanuit mijn onderbuik.
Spiritualiteit heb ik her – ontdekt toen ik begin twintig was, toen ik hoorde over spiritualiteit. Ik woonde net samen en werkte aan mijn innerlijke kind stukken, daar in relatie kwam ik ze tegen.
Vertrouwen op mijn intuïtie heb ik vooral geleerd het eerste jaar van de opleiding tot psycho/-energetisch therapeut, jaren later. Beide nooit echt verloren.
Ik ben opgegroeid op een boerderij.
Mijn ouders hadden melkvee en mijn vader was eigenwijs.
Hij bouwde zelf een lig – boxen stal, voorheen stonden de koeien op deel, aan de andere kant van de muur van onze slaapkamer.
Ineens voelde ik nu een enorme dankbaarheid door mijn lichaam stromen.
Dankbaar voor de ruimte die ik als kind kreeg van de plek waar ik opgroeide. De natuur, de bomen, de dieren, mijn zusjes, de buren en het leven daarmee zo sterk verbonden.
We waren gelovig (Nederlands Hervormd), gingen niet veel naar de kerk, maar ik herinner me de godsdienst les op de openbare school. Iedere week kwam de dominee een uur godsdienst les geven, wat bestond uit verhalen.
Verhalen die ertoe deden voor mij. De lessen vielen onder de categorie handwerken voor mijn gevoel. Veel leuker dan rekenen of taal.
Ik weet niet beter dan dat ik opgroeide met een vader in de hemel die over ons waakte. Een slaapliedje voor het slapen gaan, welke mijn moeder samen met ons zong als we al in bed lagen.
Die vader was er altijd voor mij.
Ook toen mijn eigen vader niet meer bij ons woonde, na de scheiding van mijn ouders op mijn tiende.
Als kind hadden we altijd een “onze vader in de hemel”.
De kindertijd kende voor mij emotionele onveiligheid.
Ik voelde alles, als oudste deed ik zo veel als mogelijk mijn beste best om mijn vader en moeder te helpen.
Als mijn vader boos was op mijn moeder, kon hij wel luisteren naar mij. Hij kalmeerde op wat ik zei, wat ik vertelde of antwoordde.
Dat wat ik zei op zo een moment, kwam niet uit mijn hoofd, ik was kind en had geen weet van geweldloze communicatie of zoiets.
Het gebeurde, intuïtief, zoals dat bij kinderen gaat.
Hierin werd ik erkend door mijn moeder.
Het lijntje heb ik altijd open kunnen houden. Het lijntje met God. De deur, welke mijn moeder ooit dicht heeft gedaan omdat ze zo geschrokken was van haar gedachte. Welke op een zelfde moment realiteit werd. Ze was hierdoor bang geworden. Bang van haarzelf, haar eigen gave.
We konden hier met elkaar pas jaren later over praten, toen ik begon met het leiden van meditatie groepen.
Mijn oma, haar moeder, praatte hierover met mij.
Zo kwamen de gesprekken tussen mij en mijn moeder opgang. Moeizaam, soms zelfs onder leiding van de dominee.
Mijn moeder wist gewoon niet hoe ze de deur weer kon openen.
Toen ze Alzheimer kreeg, werden onze gesprekken anders: ze had de deur open. We communiceerden in de vierde dimensie. Vijf jaar geleden is ze overgegaan en nu communiceren we dagelijks, heel fijn.
Mijn vader bleef achter op de boerderij, alleen.
In het dagelijkse leven was er geen contact, dat was afgebroken bij de rechtbank.
Geen bezoekersregeling.
Energetisch voelde ik dat hij er was.
Twintig jaar hadden we elkaar niet echt ontmoet.
De helft van deze tijd had ik nodig om me meer te verdiepen in het Spirituele, het Goddelijke. Verder reikend dan de kerk.
Op een maandag was ik er klaar mee en fietste naar hem toe. De twee oudste kinderen liet ik overblijven op school en de jongste nam ik mee in de fietskar.
Ik had de moed verzameld naar aanleiding van het verhaal van Mozes, hij ging de berg op. Die zondag las ik het verhaal voor aan de kinderen van de kinderkerk, waar ik destijds leidster van was.
Bijbel verhalen, Sprookjes, Mythen en Sagen hebben me altijd verbonden met mijn Spiritualiteit. Zo herstelde de verbinding met mijn vader. Paar jaar later, nodigde ik hem uit voor de openging van onze zelfgebouwde spirituele werkplek achter de boerderij.
Meditatie als uiting van dankbaarheid
Tijdens de rondleiding, vertellend wat ik daar deed, kwamen we uit op mediteren.
Ik vroeg hem of hij dat kende. “Ja zeker “, zei hij….”wat denk je dat ik al die jaren zonder jullie op “de Kempe”, onze boerderij, heb gedaan ….”
Er waren geen woorden meer nodig.
Spiritualiteit was de verbinding, daar waar we elkaar begrepen, volledig verstonden.
Dankbaarheid is een cadeau
De avond in de sauna.
Onverwacht, was daar een stroom van dankbaarheid.
Dankbaar voor mijn ouders, wie mij leerden leven diep Spiritueel verbonden.
Zodoende weet ik niet anders, kan ik mij geen leven zonder Spiritualiteit voorstellen.
We zijn Spiritualiteit in essentie, heel ons wezen IS spiritueel verbonden.
Alles is Al-EEN, de tekst die op het kaartje stond wat ik de allereerste keer “trok” op een open avond over paranormale gaven: “Al- EEN”
Iedere dag verbind ik Spiritueel, werk ik vanuit deze verbinding, eigenlijk net als tandenpoetsen en ontbijten !
Zeven uur in de ochtend en zeven uur in de avond mediteer ik een half uur.
Samen met anderen (het is open voor iedereen) of alleen.
Hierin ervaar ik dankbaarheid: “Finetune” ik wat mij dankbaarheid brengt en schrijf ik het op.
Schrijven over je dankbaarheid helpt voor het vinden van rust in jezelf.
Dankbaarheid trainen, door te schrijven over dankbaarheid.
Wil jij meer dankbaarheid in je leven ervaren en daardoor meer rust ?
In mijn sprookje “Aila en de stralen van de zon” gaat het ook over dankbaarheid.
Je kunt het hier in de vorm van een ebook hier aanvragen, downloaden en lezen.
Wil je gratis in gesprek met mij
over dankbaarheid tonen,
over een dankbaarheidsdagboek,
over meer dankbaarheid in je leven ervaren,
plan het nu hier zelf in.
Waarom zou je wachten, ik ben je dankbaar !
Ina, energetisch coach. Voor meer helderheid, waardoor je vanuit jouw zachte kracht, acceptatie gaat ervaren bij overgangen in je leven. Lichamelijk, emotioneel en psychisch bij wonen, werken, relaties en de dood.